Naar huis
Blijf op de hoogte en volg Hanni en Jan
15 September 2013 | Nederland, Krimpen aan de IJssel
Dag 16, zaterdag 14 september 2013
Om zes uur gaat de wekker af, tijd om het vertrek voor te bereiden. Gelukkig heb ik beter geslapen door de pil van de 'pil'. De pijn is een stuk minder geweest en ik kan me redelijk bewegen. Om zeven uur begint het ontbijt. Het is fijn om dan direct aan te vallen omdat later in de ochtend een horde Arabieren het buffet komt plunderen. Gisteren bij het diner spraken we een Filipijnse serveerster die haar afschuw uitsprak over die bevolkingsgroep. Mijn vraag was: waar zijn al die mensen die vanmorgen aan het ontbijt waren. De eetzaal is bij het diner nog niet voor een kwart gevuld, terwijl de zaal tijdens het ontbijt zowat uit z'n voegen barstte. Zij vertelt met afschuw dat wat wij in Turkije gewend zijn van Russen en Turken in dit hotel wordt gedaan door de Arabieren. Het is verschrikkelijk hoe deze mensen keer op keer hun borden vullen met bergen eten om dat onaangeroerd te laten weghalen. Het ontbijt is in de prijs van de overnachting inbegrepen EN soms verblijven er zes of meer personen op een tweepersoonskamer, zo vertelt ze. Dat verklaart wat Hanni gisteren zag. Een Arabisch uitziende man telt geld neer en krijgt een hele stapel zwembad-handdoeken mee, terwijl er voor een tweepersoons kamer slechts twee pasje voor elk 1 handdoek worden uitgegeven. Er worden 400 personen verwacht voor het ontbijt.
Ammar brengt ons naar de luchthaven. Dat is leuk voor ons, maar bijzonder leuk voor hem. Hij is dan ook erg vrolijk als hij ons ziet. Onderweg stoppen we bij het bord waarop de informatie staat over hoogte en diepte van de Dode Zee. We rijden op ons gemak naar de Amman Airport, vernoemd naar de tweede echtgenote van wijlen Koning Hoessein. De handbagage wordt gecontroleerd. Hanni's rugzak moet open. Er zit een verrekijker in en dat zou wel eens verdacht kunnen zijn vanwege spionage. Het lijkt wel een Bondfilm. Verder willen ze perse dat de doos waarin onze nieuwe kunstaanwinst zit, wordt open gemaakt. Ondanks dat de doos door de X-ray is gegaan is er een fanatieke ambtenaar die eist dat de doos wordt geopend. Hij begint als een idioot met een stuk ijzer de tape door te snijden. Dat belet ik en ik krijg een snauw, dat ik dat dan zelf moet doen. Als ik de inhoud, gerold in bubbeltjesplastic, uit de doos haal wil hij er met zijn vurige tengels aanzitten, wat ik resoluut verhinder. De imbeciel, wat denkt hij wel. Hanni is verbaal en non-verbaal laaiend. De eikel wordt door een meerdere weggestuurd. Alles is OK, maar ze willen toch de verrekijker nog eens zien. Als er een militair aan te pas komt en onze nationaliteit door middel van een paspoort is aangetoond is alles goed. Bond is niet ontmaskerd.
Een kwartier later dan gepland stijgen we op. Waar we de heenreis in vier uur en drie kwartier hebben afgelegd wordt nu door de captain een vliegtijd van vijfenhalf uur opgegeven. Geheel tegen de verwachting in wordt koers gezet naar Johannesburg, of in ieder geval in die richting. Na Aqaba draaien we rechtsaf, over de Sinaï woestijn richting Cairo en verder naar Alexandrië. Vervolgens gaan we dwars over Karpatos in noordwestelijke richting. Het is ons op dit moment onduidelijk waarom we niet rechtstreeks van Amman in noordwestelijke richting zijn gevlogen. We hebben Israel en Turkije gemeden. Deze route is zeker 45 minuten langer dat de heenreis, waarbij we over Haifa direct naar Amman vlogen. Een vraag aan een stewardess levert het antwoord op dat de crew het ook niet weet. Dit is wel anders dan anders.
Tijdens de vlucht ontdek ik op de 'moving map' dat het vliegtuig wat vreemde bewegingen op de kaart achterlaat. Volgens mij heb ik dat nog nooit eerder gezien tijden voorgaande vluchten. Ook het motorgeluid is niet constant, zoals dat altijd is als de automatische piloot aan staat. Het lijkt wel een eerste les van een piloot in opleiding, maar de hoogte is constant 38.000 voet, zo'n 11,5 kilometer. Ik maak wat foto's van de schermen. Misschien kan een deskundige daar wijs uit worden. De vlucht loopt overigens volgens planning en na precies vijfenhalf uur staat de kist aan de grond. Hanni probeert bij de gezagvoerder nog te weten te komen waarom hij is omgevlogen. Hij zegt iets over 'een feestdag' en vindt dat we toch weer veilig zijn aangekomen, hetgeen natuurlijk ook zo is. Door het lange zitten is mijn voet behoorlijk opgezet en lopen is weer pijnlijk strompelen. We halen de auto op bij Van der Valk Schiphol, halen onderweg nog wat boodschappen bij Albert en zijn rond zeven uur thuis, verwelkomd door Di.
Vanavond weer lekker in ons eigen bed. Gelukkig zijn er medicijnen voldoende op voorraad.
Overigens is vandaag Jom Kipoer, reden voor een Israëlische feestdag met een sluiting van het luchtruim.
Om zes uur gaat de wekker af, tijd om het vertrek voor te bereiden. Gelukkig heb ik beter geslapen door de pil van de 'pil'. De pijn is een stuk minder geweest en ik kan me redelijk bewegen. Om zeven uur begint het ontbijt. Het is fijn om dan direct aan te vallen omdat later in de ochtend een horde Arabieren het buffet komt plunderen. Gisteren bij het diner spraken we een Filipijnse serveerster die haar afschuw uitsprak over die bevolkingsgroep. Mijn vraag was: waar zijn al die mensen die vanmorgen aan het ontbijt waren. De eetzaal is bij het diner nog niet voor een kwart gevuld, terwijl de zaal tijdens het ontbijt zowat uit z'n voegen barstte. Zij vertelt met afschuw dat wat wij in Turkije gewend zijn van Russen en Turken in dit hotel wordt gedaan door de Arabieren. Het is verschrikkelijk hoe deze mensen keer op keer hun borden vullen met bergen eten om dat onaangeroerd te laten weghalen. Het ontbijt is in de prijs van de overnachting inbegrepen EN soms verblijven er zes of meer personen op een tweepersoonskamer, zo vertelt ze. Dat verklaart wat Hanni gisteren zag. Een Arabisch uitziende man telt geld neer en krijgt een hele stapel zwembad-handdoeken mee, terwijl er voor een tweepersoons kamer slechts twee pasje voor elk 1 handdoek worden uitgegeven. Er worden 400 personen verwacht voor het ontbijt.
Ammar brengt ons naar de luchthaven. Dat is leuk voor ons, maar bijzonder leuk voor hem. Hij is dan ook erg vrolijk als hij ons ziet. Onderweg stoppen we bij het bord waarop de informatie staat over hoogte en diepte van de Dode Zee. We rijden op ons gemak naar de Amman Airport, vernoemd naar de tweede echtgenote van wijlen Koning Hoessein. De handbagage wordt gecontroleerd. Hanni's rugzak moet open. Er zit een verrekijker in en dat zou wel eens verdacht kunnen zijn vanwege spionage. Het lijkt wel een Bondfilm. Verder willen ze perse dat de doos waarin onze nieuwe kunstaanwinst zit, wordt open gemaakt. Ondanks dat de doos door de X-ray is gegaan is er een fanatieke ambtenaar die eist dat de doos wordt geopend. Hij begint als een idioot met een stuk ijzer de tape door te snijden. Dat belet ik en ik krijg een snauw, dat ik dat dan zelf moet doen. Als ik de inhoud, gerold in bubbeltjesplastic, uit de doos haal wil hij er met zijn vurige tengels aanzitten, wat ik resoluut verhinder. De imbeciel, wat denkt hij wel. Hanni is verbaal en non-verbaal laaiend. De eikel wordt door een meerdere weggestuurd. Alles is OK, maar ze willen toch de verrekijker nog eens zien. Als er een militair aan te pas komt en onze nationaliteit door middel van een paspoort is aangetoond is alles goed. Bond is niet ontmaskerd.
Een kwartier later dan gepland stijgen we op. Waar we de heenreis in vier uur en drie kwartier hebben afgelegd wordt nu door de captain een vliegtijd van vijfenhalf uur opgegeven. Geheel tegen de verwachting in wordt koers gezet naar Johannesburg, of in ieder geval in die richting. Na Aqaba draaien we rechtsaf, over de Sinaï woestijn richting Cairo en verder naar Alexandrië. Vervolgens gaan we dwars over Karpatos in noordwestelijke richting. Het is ons op dit moment onduidelijk waarom we niet rechtstreeks van Amman in noordwestelijke richting zijn gevlogen. We hebben Israel en Turkije gemeden. Deze route is zeker 45 minuten langer dat de heenreis, waarbij we over Haifa direct naar Amman vlogen. Een vraag aan een stewardess levert het antwoord op dat de crew het ook niet weet. Dit is wel anders dan anders.
Tijdens de vlucht ontdek ik op de 'moving map' dat het vliegtuig wat vreemde bewegingen op de kaart achterlaat. Volgens mij heb ik dat nog nooit eerder gezien tijden voorgaande vluchten. Ook het motorgeluid is niet constant, zoals dat altijd is als de automatische piloot aan staat. Het lijkt wel een eerste les van een piloot in opleiding, maar de hoogte is constant 38.000 voet, zo'n 11,5 kilometer. Ik maak wat foto's van de schermen. Misschien kan een deskundige daar wijs uit worden. De vlucht loopt overigens volgens planning en na precies vijfenhalf uur staat de kist aan de grond. Hanni probeert bij de gezagvoerder nog te weten te komen waarom hij is omgevlogen. Hij zegt iets over 'een feestdag' en vindt dat we toch weer veilig zijn aangekomen, hetgeen natuurlijk ook zo is. Door het lange zitten is mijn voet behoorlijk opgezet en lopen is weer pijnlijk strompelen. We halen de auto op bij Van der Valk Schiphol, halen onderweg nog wat boodschappen bij Albert en zijn rond zeven uur thuis, verwelkomd door Di.
Vanavond weer lekker in ons eigen bed. Gelukkig zijn er medicijnen voldoende op voorraad.
Overigens is vandaag Jom Kipoer, reden voor een Israëlische feestdag met een sluiting van het luchtruim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
