Sapa vervolg

Dag 7, maandag 8 maart.
Vandaag is gereserveerd voor een wandeltocht van ongeveer 14 kilometer naar een 3-tal dorpen in de buurt van Sapa, waar 3 verschillende minderheidsvolken leven. De Zarte Hmong vrouwen uit het eerste dorp proberen al in Sapa allerlei borduurwerk, waaronder tassen en kleden, te verkopen en volgen de toeristen die lopend Sapa verlaten in de hoop dat die in de loop van de dag toch overstag gaan en iets van hen kopen. Sommigen hebben ook verse ananas, papaja's en mango's bij zich die ze voor je schillen en snijden als je iets bestelt. De 'Overval' gaat aan ons voorbij, maar dat is maar tijdelijk. Als we na 12 kilometer rijden vlak bij hun dorp uit de auto stappen, dan komt een zwerm dames op ons af. Negeren is de enige manier om niet constant lastig gevallen te worden. Onze eerste stop is een depandance van een basisschool. Het is een schooltje met 2 klaslokalen met elk een stuk of 8 kinderen. We vallen binnen tijdens een leesles van groep 4 en luisteren even mee. Een meegenomen etui met viltstiften valt goed in de smaak bij de onderwijzeres. De gids vertelt, dat deze arme bevolkingsgroepen worden ondersteund door de overheid. Er wordt veel aandacht en geld besteed aan de leefomgeving en de voorzieningen zoals onderwijs, maar ook wegonderhoud, subsidiering van grond en materialen voor het bouwen van huizen. Vlak bij het dorp is een kleine stuwdam in aanbouw, waar een kleine krachtcentrale bij zal komen voor opwekking van electriciteit. Die wordt tot nu toe betrokken uit China, waardoor een ongewenste afhankelijkheid is ontstaan. Verder mogen de kinderen gratis naar school en als ze daarvoor kiezen ook in de grote steden naar hogere opleidingen. Dat wordt betaald door de overheid. De studenten moeten er alleen voor tekenen dat ze enkele jaren door de overheid worden uitgezonden na het voltooien van hun studie. Terwijl flinke groepen vrouwen dagelijks heen en weer lopen om de toeristen te belagen zijn er ook enkele gezinnen, die efficienter met hun krachten omgaan. Die vrouwen hebben het weven en verven van stoffen voor kleding voor hun eigen bevolkingsgroep ter hand genomen en voorzien op die manier in het levensonderhoud. Tot nu toe heb ik nog niets verteld over de mannen. Nu dan, die bewerken het land vaak met behulp van waterbuffels en zitten daarna regelmatig met elkaar in een soort dorpscafe om met hun dorpsgenoten gezellig te schaken of te dammen.
In het tweede dorp bij de ZAY-stam zijn de zaken goed geregeld. Hele gezinnen worden ingezet voor de exploitatie van diverse 'homestay', herbergen waar je als toerist tijdens een tracking kunt overnachten en eten. Naast het verzorgen van het land en de dieren (waterbuffels, kippen, eenden en koeien) wordt uitgebreid gekookt voor de lunch- en dinergasten.
Na een flinke klim over rotsachtige paden en steile kleipaden komen we door een bamboebos waarin een pad is weggekapt. Bamboe in vele stadia, dun en dik, van zo'n 4 tot wel 12 meter hoog. Het is geweldig om dit allemaal te zien.
In het laatste dorp wonen de Cau May, ook wel Redhoods genoemd. Dit naar de fraaie rode hoeden die de vrouwen dragen. Deze mensen bezitten kennelijk geen enkel besef over het zelf oplossen van hun problemen en zitten gelaten te wachten op overheidssteun. Het is duidelijk dat ze zeer arm zijn.
De wandeling zit er haast op. Nu alleen nog zo'n 300 meter (hoogteverschil) een stijl pad omhoog naar de plek waar we door de chauffeur worden opgehaald.
In het hotel even opgefrist en op naar Lao Cai, waar om 20.15 uur de nachttrein naar Hanoi vertrekt.