Een snelle rit en een natte overtocht

Dag 19, zaterdag 8 oktober 2011
Om zes uur rijden we weg van dit heerlijke oord. De rit zal volgens de gegevens 4,5 tot 5 uur duren. De chauffeur gaat voor 3,5 en maximaal 4 uur, iets wat wij betwijfelen. De route gaat over de hele noord- en oostkust, zodat we ook bekende plaatsen als Candidasa en Tenganan zullen tegenkomen. In het begin lijkt het erop, dat de chauffeur gelijk krijgt. We scheuren met snelheden tot 70-80 kilometer door de dorpen en halen in waar dat soms eigenlijk niet kan. Hij heeft last van een ochtendhumeur of hij is altijd zo stil, maar dat weten we niet. In Amlapura komen we tot twee keer toe achter een processie te zitten. We kunnen er met geen mogelijkheid langs. Dat betekent een vertraging van een half uur. Ook in het laatste stuk krijgt de chauffeur het steeds minder naar zijn zin. Er is veel vrachtverkeer op de weg en het stuk vanaf Amlapura is een soort bergpas, met veel tamelijk steile hellingen, waardoor het zoals altijd overbeladen vrachtverkeer deze hellingen opkruipt terwijl we op dit bochtige stuk niet kunnen inhalen. In Candidasa blijkt dat zijn maximale streeftijd niet wordt gehaald. Voor ons is het niet belangrijk, we hebben tijd zat. Dat blijkt helemaal als we bij het inchecken horen dat de boot niet om 11.30 uur maar om 12.30 uur vertrekt. Padang Bai is de vertrekhaven voor onder andere een soort snelboot, de Gili Cat, naar de noordwestkust van Lombok. Gili duidt op en drietal eilanden die daar voor de kust liggen waar je kunt duiken, zonnen en feesten, althans volgens ons reisboek.Het wordt een heftige tocht. De snelboot kan maximaal zeventig personen vervoeren, ongeveer vijfentwintig in de Premier Class, de rest moet plaatsnemen in de Touristclass. Gezien het geringe prijsverschil zou je als organisator moeten kiezen voor de Premier Class, maar de adviseur van het reisbureau heeft deze tocht waarschijnlijk nooit gemaakt in de omstandigheden zoals we die nu treffen, als ze deze tocht ueberhaupt ooit heeft gemaakt, wat wij dan ook betwijfelen. De afstand is ongeveer 32 zeemijlen, of wel anderhalf uur varen. Voor ons zijn plaatsen gereserveerd in de Touristclass. Het verschil tussen de klassen zit hem hierin, dat je in het dure deel in een afgesloten ruimte zit met airco en weinig motorgeruis. Wij eenvoudige toeristen zitten op het achterschip, dat met zeildoek is afgeschermd, zoals een bungalowtent met dito ramen. De ingang is dichtgemaakt met deurtjes die even hoog zijn als de railing. Op deze plaats is in de tent een roldeur geplaatst die met ritsen wordt gesloten. Als we afvaren wordt aan stuurboord de roldeur gesloten. Bakboord blijft nog even open. Er blijkt een stevig zeetje te staan. De lucht staat op regen en het waait behoorlijk. In korte tijd blijken de golven ondanks de tent vrij toegang te hebben tot de passagiers, die het dichtst bij de deur zijn gaan zitten. De ritsen worden door het geweld van het water omhoog geduwd, waardoor er steeds meer water naar binnen komt. Een bemanningslid sluit de tent weer. Er worden handdoeken uitgereikt tegen de waterschade. Zelf pak ik mijn rugzak met foto- en computerapparatuur in de waterdichte hoes. Daar zitten we dan in een oorverdovend motorlawaai, terwijl het water ons regelmatig om de oren vliegt en de temperatuur per minuut lijkt te stijgen. De bakboord-roldeur is dan al lang gesloten en de zon staat intussen op het tentdak te branden. Kampeerders onder jullie weten wat dat betekent.De lol is er al snel af. Hanni zit met de vingers in haar oren tegen het lawaai en mijn humeur daalt gestaag. Dit is niet leuk meer. Even voordat er een uur is verstreken ga ik toch maar eens op het open bovendek kijken en kom ik tot de ontdekking, dat het daar beter toeven is dan beneden. Dus snel Hanni naar boven gehaald. Er staat nog steeds een stevige bries, maar de bewolking is boven Bali blijven hangen, de temperatuur is dus lekker, het motorgedruis nauwelijks te horen, alleen komt er af en toe een klein beetje water over, niet te vergelijken met de hoeveelheid water waarmee we beneden te maken hebben. Bovendien lijkt de zee intussen minder ruw. We blijven lekker boven totdat we aan land moeten. Met een soort landingsvaartuig worden we aan land gebracht, waar Remi op ons wacht. Remy is de chauffeur die ons de komende dagen zal vervoeren. Zijn Engels is redelijk tot goed te noemen, beter dan alle voorgaande chauffeurs en gidsen. Het is een gemoedelijk man, die heel behoedzaam zijn wagen bestuurt. Hij neem beslist geen enkel risico, maar gezien de fratsen die de chauffeur van vanmorgen uithaalde is dit een verademing. Na twee uur bereiken we ons hotel Pondok Senaru in de plaats Senaru. Het is een zeer eenvoudig hotel, maar het bed lijkt goed, er is warm en koud stromend water en het ligt vrij hoog, waardoor we een prachtig uitzicht hebben. We puffen wat uit van de reis en ik probeer het ontbreken van Internet te compenseren door verslagen in een ander programma te schrijven in de hoop dat ik via mail en copy-paste de verslagen kan plaatsen. Als jullie dit lezen heb ik al drie verslagen op die manier geplaatst. De foto's krijg ik nu niet weg. Hopelijk is er in Senggigi een goede Internetverbinding te vinden.We houden ons ritme in stand en gaan bijtijds naar bed. Hopelijk worden we niet gestoord door Janus, want de wekker staat pas om 6.15 uur.