Borobudur

Dag 10, donderdag 29 september 2011
Het is weer vroeg uit de veren vandaag. Als je de Borobudur in alle rust wilt zien bij een dragelijke temperatuur, dan moet je vroeg zijn. Dus staat de auto om 5.30 uur gereed voor vertrek. Het ontbijt gaat in een mandje mee. Na een uurtje zijn we ter plekke. Er is een speciale ingang voor buitenlanders en daar maken we graag gebruik van. Je kunt er een kopje thee of koffie drinken en je ontbijt gebruiken op een apart terrasje. Daarna een gids gecharterd, die zijn lesje uit het hoofd had geleerd en die vroeg of hij dat in het Duits mocht opzeggen. Dat mocht van ons. De Borubudur is gebouwd rond het jaar 800. Als basis is een bestaande heuvel gebruikt waar tegenaan de tempel is gebouwd. In tegenstelling tot andere tempels is er geen mogelijkheid om binnen in de tempel te komen. Er bestaan doodgewoon geen binnenruimten. Er zijn tien lagen, elk van hen heeft een eigen betekenis. De onderste laag is die van het gewone volk, de tiende staat voor het Nirwana, de perfecte zuiverheid. De Borobudur is een Boeddhistische tempel, waarop het leven van Boeddha op diverse lagen en dus in diverse fasen van ontwikkeling in reliëfs is afgebeeld. Op de achtste tot en met de tiende laag staan zogenaamde Stupa's, waarin zich een beeld van Boeddha bevindt. Op het hoogste niveau zijn de openingen in de Stupa's vierkant, een teken dat Boeddha hier zijn perfecte status heeft bereikt. Voor wie daarin geinterresseerd is zijn er voldoende boeken beschikbaar.
Na het bezoek aan nog twee tempels die qua verhaal bij de Borobudur behoren gaat de reis terug naar Yogjakarta.
Na de lunch lekker gezwommen in het zwembad van het hotel, aan het eind van de middag de stad ingegaan naar Malioborostreet, de bekendste winkelstraat van Yogjakarta. Hanni wilde shoppen maar kwam bedrogen uit. De zaken die je daar kunt kopen willen wij helemaal niet kopen. Zelfs souvenirs zijn van een dermate slechte kwaliteit dat je niet kunt bedenken wie je daarmee blij maakt. Hanni hield het dus bij een mooie batiklap om daarvan iets voor zichzelf te maken. Overigens hebben we deze dag een aantal malen gebruik gemaakt van de becak, de eenvoudigste en goedkoopste manier van vervoer. Heen en terug naar Malioborostreet en toen 's avonds na het eten nog eens naar de Wajang Kulit uitvoering, een schaduw-poppenspel met lederen poppen. De voorstelling wordt Ramajana genoemd. Het wordt verteld in het oud-Javaans en is zelfs voor Indonesiërs nauwelijks te volgen, laat staan voor nuchtere Europeanen. Over dat nuchtere gesproken kan ik duidelijk zijn. Er schijnt een Minister te zijn die aandelen heeft in de Bintang bierbrouwerij. Deze heeft verordeneerd dat er overal in Indonesië bier te koop moet zijn. Dat is ons geluk, andere dranken zijn nauwelijks te koop. We hebben onderweg Nederlanders gesproken die elke avond probeerden om wijn te kopen en die daar met heel veel moeite en tegen belachelijke prijzen in slaagden. Voor ons is het af en toe een biertje en verder veel, heel veel thee. Verder over Ramajana. De voorstelling duurt in verkorte vorm twee uur. Ik had het al na tien minuten gezien, Hanni heeft het drie kwartier volgehouden.
Na afloop nog even gekeken in een atelier waar de Wajangpoppen worden gemaakt. Kunstig hoor. Overigens is de oorspronkelijke voorstelling langer. Die begint om een uur of tien in de avond en loopt door tot vijf uur in de ochtend. Gelukkig hadden we voor de volgende dag andere plannen. Met de becak terug naar het hotel en nog even wat gedronken. Morgen gaan we naar de belangrijkste gebouwen van Yogja. We hebben de geplande fietstocht afgezegd. Dat zou een kopie geworden zijn van die in Vietnam vorig jaar.