Een vrolijke dag met een wat minder slot

Dag 21, maandag 10 oktober 2011
Als we opstaan is er al allerlei activiteit in de rijstvelden naast het hotel. Gisteren zagen we al dat een aantal vrouwen bezig was om de jonge rijstplantjes van ongeveer zeven weken uit het kweekveld te halen en die te bundelen. Nu staat er een man met goed gerichte worpen de bundels in de velden te verdelen. Dan kunnen de vrouwen straks aan de slag voor het planten. Behalve de kamer is ook het ontbijt hier erg karig. We vertrekken om negen uur naar de eerste bestemming van vandaag, het dorpje Loyok waar veel bamboe artikelen worden gemaakt. We worden hartelijk ontvangen door moeder en dochter die samen het bedrijfje runnen. Het kleinkind van goed een jaar scharrelt wat rond en vermaakt zich met lege verpakkingen van batterijtjes of pillen. Hij scheurt het zilverpapier van de plastic laag en doet dat vol overgave. Dochter vlecht in een paar minuten een ring voor Hanni. Daarna vraagt ze de haar naam. Remy waarschuwt ervoor dan we dan wel moeten betalen voor het product dat wordt gemaakt. Binnen tien minuten heeft ze HANNI gevlochten van dunne en deels geverfde bamboereepjes. Moeder laat intussen zien hoe ze van een stevig stuk bamboe de smalle en flexibele vlechtreepjes maakt. Als je ziet hoeveel werk ze moeten verzetten voordat het vlechtwerk kan beginnen, dan begrijp je dat ze over sommige manden een of zelfs twee weken doen. Eerst wordt de groene buitenkant van de bamboe afgeschrapt en weer gedroogd. Daarna worden er stukken gezaagd, waarbij de tussenringen uitvallen. Dan wordt het bamboe gespleten en in stukken van ongeveer drie centimeter gesneden. Vanuit de binnenkant worden er erg dunne plakjes gesneden, minder dan een millimeter dik. Deze plakjes worden met de duimnagel gesplitst in strookjes van vier tot vijf millimeter breed. Deze strookjes worden dan met een mes bewerkt totdat ze dun, glad en flexibel zijn. Je ziet hoeveel werk dat al kost voordat het vlechten begint.Sommige producten zijn best mooi, maar gezien het volume daarvan gaan we niet tot aankoop over.Vervolgens gaan we naar Pringgasela, waar een coöperatie bestaat voor vrouwen die handgeweven stoffen maken in vele kleuren. De meeste kleuren komen uit natuurlijke kleurstoffen zoals bloemen. Alleen voor de moderne felle kleuren worden chemische kleurstoffen gebruikt. De leider van de coöperatie is een jonge man, Erwin genaamd, die ook in dienst is van Sundatrails, de reisorganisatie die het hele Indonesië- deel van onze reis heeft geregeld. Hij heeft een vrij grote ruimte, waarin veel stoffen worden getoond. Hij vertelt dat deze ruimte met de aangrenzende woning zijn eigendom zijn en dat de bouw van woningen hier bijna altijd in fasen wordt gedaan. Zodra er geoogst of in ieder geval geld verdiend is kan er weer een stukje worden bijgebouwd. Hij coördineert allerlei activiteiten ten behoeve van de gemeenschap en ondersteunt de vrouwen bij de commerciële kant van de coöperatie. Tijdens een rondgang langs diverse woningen vertelt hij hoe tijdrovend het is om de natuurlijke kleurstoffen klaar te maken voor gebruik. Bij sommige kleuren gaat er een proces van vele weken vooraf aan het gebruik voor het kleuren van de gesponnen garens. Het spinnen uit kapok gebeurt overigens ook in het dorp zelf. Kapok groeit er genoeg in dit land, dus de grondstoffen vergen alleen een investering in arbeid.We zien bij de dames dat er veel verschillende patronen worden gemaakt en we krijgen ook uitleg over de manier waarop die patronen worden gemaakt. Het is natuurlijk allemaal een kwestie van ervaring maar voor ons ziet het er kunstig uit.Na de rondgang krijgen we in Erwins verkoopruimte een Sasak lunch. De tafel is rijkelijk gevuld met de meest verrukkelijke gerechten en we smullen ervan. Na het eten is er nog tijd voordat we naar het volgende programma- onderdeel moeten en is een Internetcafe in de buurt!!! Daar worden met wat moeite drie dagverslagen op de website gezet.Wat daarna volgt kunnen we wel betitelen als het 'leukste' onderdeel van de vakantie, niet te vergelijken met de mooie en (in)spannende dingen die we tot nu toe hebben gedaan.We worden naar een nabij gelegen dorp gebracht, waar we aan de rand van de kampong moeten wachten. We worden opgehaald door een gamalanorkest, wat voor een deel bestaat uit jonge jongens die het spelen in zo'n orkest op school leren. Onder de bezielende leiding van het hoofd van de school komt het orkest naar ons toe, waarna wij vooraan de stoet naar de open plek gaan waar de dansvoorstelling wordt gegeven. We zijn in gezelschap van een Engels echtpaar, dat met twee dochters reist en bij ons in het 'hotel' verblijven. Het feest wordt dus ter ere van zes gasten gegeven. De hele kampong loopt uit en het krioelt er van de kinderen, die swingend rondom ons heen meelopen.In het 'dorpstheater' neem Erwin het woord. Hij vertelt dat we een programma krijgen van vijf verschillende dansen met begeleiding van het orkest. Rondom de dansvloer zitten wel honderd kinderen met blije gezichten naar het orkest, de dansers en danseressen en ook een beetje naar ons te kijken. Het is een fantastisch feest om dit mee te maken, beter dan welke professionele uitvoering dan ook. Na afloop worden we weer uitgeleide gedaan door het orkest. Kinderen willen de high five met ons doen en als anderen dat zien komen er steeds meer. Met een goed gevoel nemen we afscheid en vertrekken weer naar het hotel, waar we tot de ontdekking komen dan de kamer niet is schoongemaakt. De staf bestaat dan ook alleen uit kleine, vieze, luie mannetjes. Er is hier een stevige vrouwenhand nodig om ze aan het werk te krijgen. Ik klaag bij onze chauffeur, uiteindelijk is hij de afgevaardigde van Sundatrails, en zeg dat we naast de toegezegde schone handdoeken en ook nieuwe lakens willen hebben omdat de huidige lakens muf ruiken. Ook de andere kamers blijken niet te zijn bezocht, maar volgens mij is de Engelsman een watje en gebeurt er daar ook niets. Ook van een Nederlandse groep zijn de kamers niet gedaan. Bij ons rukt een tweetal mannen aan voor de werkzaamheden. Met excuses dat ze het vergeten zijn wordt een en ander geregeld. Het cijfer voor dit onderkomen is mede hierdoor gedaald tot een 1 voor de moeite.Naast het hotel is wel gewerkt. Daar zouden de mannetjes een voorbeeld aan moeten nemen. De totale oppervlakte aan nieuw te planten rijstvelden is gereed. En dat zijn behoorlijk wat plantjes die door de handen zijn gegaan. Toch nog iets positiefs bij deze verblijfplaats.Het eten is weer goed, alhoewel dit keer de sateh warm is en de nasi-goreng lauw, net het tegengestelde van gisteren.Morgen staat een vismarkt op het programma. In de plaats Tanjung Luar, de belangrijkste vissershaven van Lombok, worden regelmatig kleine haaien en ook roggen aangevoerd. Om dat te zien voordat ze zijn geslacht moeten we er vroeg zijn. Daarom besluiten we om half zes te vertrekken in plaats van de geplande tijd van zes uur. Gezien de gemiddelde snelheid van Remy kunnen we dat half uur best gebruiken. Navraag leert dat we niet voor zes uur op een ontbijt hoeven te rekenen, dus dat wordt ergens onderweg wat eten. Zonder fooi wordt afgerekend met dit miserabele oord. Zoals gewoonlijk rond negen uur tussen de nu frisse lakens.